6+7 augustus

6 augustus

Het is zaterdag en normale mensen hoeven dan niet te werken, wij dus wel. De gewone bezigheden, net als iedere doordeweekse dag. Half zeven opstaan,even ontbijten en dan de briefing. Rond 13:00 zit de dagtaak er weer op, dat is het voordeel van een zaterdag. Geen plannen voor vandaag. Bert heeft zin om de Vlasic op te fietsen en vraagt mij om mee te gaan. Prima Bert, maar wel polako hè (rustig). Bert vind het allemaal prima. En terwijl hij op zijn gemakje omhoog peddelt nadert mijn lichaamstemperatuur het kookpunt. De lichtste versnellingen moeten ingezet worden om mij in beweging te houden. Na 5km ploeteren vraag ik me af waar ik aan begonnen ben, met deze hitte is fietsen een uitdaging, laat staan een berg op ploeteren. Voor Bert is dit het punt dat de warming-up voorbij is, hij schakelt even lekker door en speert vooruit... Na 1km zie ik hem weer, vrolijk lachend staat hij wat te drinken en te genieten van het uitzicht, natuurlijk maakt hij daar nog wat foto’s van. Ik puf, steun en krijg ternauwernood “pff wat is het warm” uit mijn droge mond. Een paar honderd meter later komt superman weer langs, het lijkt of ik stil sta. Een paar haarspeldbochten later staat hij mij weer op te wachten. Uiteindelijk speert hij door naar de top, even onder de top kom ik hem tegen, hij is inmiddels aan de afdaling begonnen... Voor mijn doen ging het helemaal niet slecht, ondanks de hitte toch 6 minuten sneller dan vorige keer. Stiekem fitter aan het worden?. Bovenaan omdraaien en dan... Yeah!!! Gaan! Vooral het eerste deel van de afdaling is geweldig, de weg is daar namelijk smal en het asfalt niet zo best. Dat betekent dat je in het voordeel bent ten opzichte van andere weggebruikers. Ik haal dan ook drie auto, een scooter en een motorrijder in. Binnenbocht, buitenbocht, gaan met die banaan. Dit is de beloning! Uiteindelijk rijd ik het gat met Bert niet meer dicht, maar we komen toch samen beneden aan. De auto’s, scooter en motor hebben we niet meer terug gezien.

Terug in huis is het een beetje feest. De post uit Nederland is gekomen, niet zo maar post... Nee, 4 dozen van Leanne. Souvenirs uit Bali, een t-shirt, een puf voor onder de douche (wat kun je zoiets missen), tijdschriften, kaarten en nog veel meer, geweldig! Bedankt heerlijke vrouw!


7 augustus
Het is zondag. Dat betekent voor ons een rustdag (geheel volgens christelijke traditie). Er zijn geen plannen voor vandaag. Voorspelling is 32 graden en onbewolkt. Dus lekker lamballen. Ik bedenk me dat ik maar eens moet gaan hardlopen. Rustig aan, je moet toch wat..? Dan komt Bert even langs, of ik zin heb om naar Guca Gora te gaan, een dorpje in de heuvels met een oud klooster. Omdat ik blij ben dat er iets gaat gebeuren zeg ik direct: ja. Pas dan besef ik dat Bert natuurlijk niet met de auto wil... Kanonnen moet ik weer op de fiets! Maar vooruit dan maar. Het eerste stukje gaat door het centrum van Travnik, niks aan de hand, dan een klein heuveltje... Bam! 20% ploeteren en hartslag richting 200. Gelukkig was het klimmetje niet te lang, want de benen lopen al snel vol. Niet zo gek na de training van gisteren. Dan lange stukken vlak, lekker 30km/u peddelen, heerlijk, wat een prachtig land. Door de rijwind is de hitte beter te verdragen. De weg wordt onverhard, maar we fietsen op mountainbikes, dus dat kan prima. Dan slingeren we door een nederzetting van Roma’s, ongelovelijk hoe deze mensen leven. Ze leven in een soort vuilnisbelt, die ze zelf maken... Kleine kinderen lopen naakt door de rotzooi. Sommigen leven in een tentje, als je een blik werpt in zo’n tentje zie je dat daar binnen nog meer rotzooi ligt, dat blikje kan er dus wel bij. Dan komen we uit bij de grote weg, we herkennen waar we zijn en concluderen dat we te ver gefietst zijn, geen punt gewoon stukkie extra fietsen. Dan begint de klim. Wat een ellende. Weer omhoog. Mijn benen voelen als lood, maar we houden moedig stand. Regelmatig is er een afdaling, leuk natuurlijk, maar dat betekent dat je daarna datzelfde eind weer moet stijgen.... Beste is om goed snelheid te maken bij de afdaling, want dan kom je verder de heuvel op. Op een onverharde weg gaat het dan eindelijk een keer fout. De afdaling is steil. Ondergrond is losliggende rostachtige meuk. Ik kijk achterom naar Bert, stuur iets te veel naar rechts waar links handiger was, rem iets te hard en schuif onderuit. Ik stuiter op mijn rechterzijkant over wat rotsblokjes heen en kom tot stilstand. Bert rijdt een eind achter mij, ziet het gebeuren remt maximaal en staat 200 meter verderop stil... Hahaha lekker bezig! Gauw weer op de fiets gaan zitten, niks gebroken, niet zeuren. Als ik op mijn fiets probeer te stappen val ik bijna over mijn stuur naar voren, het is dus wel redelijke steil. Bij Bert aangekomen even checken, ik leef nog, geen HOLK-bloedingen en ook geen OELB (voor niet-militairen= niks levensbedreigends) dus gewoon weer fietsen. Het blijft regelmatig ploeteren, mijn been voelt schraal en mijn hand is pijnlijk. Ach we zouden naar Guca Gora, we gaan naar Guca Gora! We slingeren rond en weten niet precies welke route we moeten nemen, maar wel waar we naartoe moeten. Uiteindelijk zien we het monument op de top van een heuvel, daar gaan we naartoe. Uiteindelijk wordt het pad zo steil dat ook Bert de strijd opgeeft en we lopend het laatste stuk afleggen. Wat een uitzicht! De hele Bila-vallei kunnen we overzien. Vanaf het monument dalen we af naar Guca Gora, huppa gas erop lekker de beentjes soepel laten draaien. Guca Gora ligt prachtig, het klooster kijkt uit over de heuvels. Vanaf Guca Gora is het voornamelijk afdalen, af en toe een klein klimmetje, gevolgd door een lange afdaling. Het laatste deel van de afdaling is prachtig: strak asfalt, overzichtelijke weg en vol gas naar beneden! Bij het huis aangekomen strompel ik naar binnen. Niet heel soepel meer... Dan lekker douchen. De puf komt goed van pas, kan ik mooi al het zand en bloed van mijn been schrobben. In de spiegel zie ik dat de schade wel meevalt, beetje geschaafd, niks om stoer over te doen. Sinds ik de foto’s van Johnny Hoogerland uit de Tour de France gezien heb, moet je ook wel erg je best doen om nog stoer te zijn...

Voor alle mensen met goedbedoelde adviezen over helmen: een helm helpt dus niet tegen letsel aan handen en benen...