Eindelijk weer een update....

Zo het is weer een heel aantal weken sinds de laatste update. Ik geef het onmiddelijk toe, ik heb te weinig discipline om regelmatig iets te schrijven. Daarnaast kunnen vrienden op facebook ook foto’s zien en is de noodzaak om iets te schrijven er niet. Maar ondanks dat toch wat tekst van mij.

Ondertussen ben ik 10 dagen met verlof naar Nederland geweest. Heerlijk om even thuis te zijn! Daardoor kon ik mooi nog even bij de bruiloft zijn van Karl en Laura, mijn jongste lieve nichtje bekijken, de verjaardag van Leanne bijwonen en ik kon mijn moeder ook nog feliciteren met haar verjaardag. Aan het einde ook nog twee dagen België in het programma geperst om alleen met Leanne te zijn en de verlofperiode heerlijk af te sluiten.

Nu al weer een paar weken aan het werk. En dan terugkijkend is er niet zo veel spannends om te melden... Niet dat er niks gebeurd, maar zo spannends was het allemaal ook weer niet. Doordeweeks vermaak ik me met de gewone zaken. Rapporten maken, vragen beantwoorden, veel leeswerk om informatie te filteren, af en toe mee met een team om niet te veel in huis te zitten en veel sporten om de Bosnische kilootjes van me af te houden. Op zaterdagmiddag en op zondag hebben we vrije tijd en dat biedt de mogelijkheid om leuke dingen te doen die in Nederland niet mogelijk zijn. Zo ben ik op 3 september met Harry naar Jajce geweest. Een oude stad in ons eigen gebied. Sommigen mensen komen hier drie keer per week, maar ik kom hier niet zo vaak dus mooie gelegenheid om eens de toerist uit te hangen. Dus bezoeken we het fort, de oude stad en een grafkerkje. Leuk stadje!

4 september: het is zondag dus ga ik naar de kerk... Maar bij gebrek aan kerk ga ik naar de kapel boven op de heuvel, met uitzicht over Travnik. Maar er is meer te doen en het wordt weer bloedheet, dus ga ik lekker op tijd. Om 8 uur stap ik naar buiten en loop naar boven. Het is al weer warm (alles boven de 20 graden is voor mij heet) en dus begin het zweten al weer. Tsja dan kun je net zo goed tempo maken, dus ik loop stevig door. Mijn bril doe ik maar af, want het zweet loopt over de glazen en dat bevordert het zicht niet. Dus zonder bril naar boven, ik mis een afslag (zonder bril zie ik niet zo veel...) en loop dus een kilomter om. Voor 9 uur sta ik boven bij de kapel, doorweekt met zweet, maar wel voldaan geniet ik van het fantastische uitzicht. Ook ben ik dik tevreden over mijn nieuwe bergschoenen die ik hierbij ingelopen heb. Afdalen doe ik via de kortste route, die lekker steil naar beneden gaat. Om een beetje tempo te houden ga ik dribbelen en als het wat vlakker wordt gaat het dribbelen over in joggen. Kijk dat schiet lekker op! In no-time ben ik weer beneden. Alles bij elkaar iets meer dan 1,5 uur om heen en weer naar het kapelletje te gaan. Na het douchen en schone kleren aantrekken ga ik lekker hangen in de woonkamer waar collega’s beginnen aan hun ochtendritueel. ’s Middags neem ik met drie collega’s een kijkje bij het Ramsko meer. Een mooie plas waar normaal wat meer water in staat.... We komen ook langs het monument voor Tito (De vuist van Tito) dat in redelijk vervallen toestand is. Eenmaal bij het monument hebben we een mooi uitzicht over de omgeving, het monument is een betonnen constructie die langzaam afbrokkelt, rondom het monument ligt rommel overal slingert afval in de natuur. Maar bij dit monument zien we vooral verpakkingen van condooms. Een mooi filosofisch beeld van een demonstratie van macht in verval en daar waar de macht afbrokkeld viert de liefde en de lust hoogtij. Je zou er een gedicht over kunnen schrijven, maar ik vind het vooral een gore bende.
10 september tijd voor een gezamenlijk feestje! Het schijnt dat bij iedere uitzending gevierd moet worden wanneer het midden van de uitzendperiode bereikt is. Een mid-term-feest. Dus gingen we aan de barbecue. Er waren inkopen gedaan, topkok Rein had ze ontfermd over allerlei etenswaar en wist hier een feestmaal van te maken. De vrijwillige fikkiestoker zorgen ervoor dat het vlees zelfs gaar werd.

11 september. Het is zondag en dus alle tijd om iets te ondernemen. Ik heb me aangemeld voor een tour met Fikret, een Bosnische berggids die allerlei tochten organiseert in de Bosnische bergen. Vandaag een hard-tour. Een route van het hoogste niveau, dat betekent aardig wat hoogtemeters en een fors aantal loopuren. Daar ben ik wel voor te porren. Betekent wel dat ik op mijn vrije dag om 8 uur in Sarajevo moet zijn en dus om half zeven ’s ochtends weg moet rijden van huis. Ik ben op tijd in Sarajevo en daar ontmoet ik de andere deelnemers: een Canadese vrouw, een Spaanse vrouw, een Amerikaanse vrouw, een Schotse man, twee Italianen, een Bosnische gids en een klein Nederlands mannetje. Een leuk internationaal gezelschap, geen andere militairen dus lekker niet over werk praten. Ook leuk om een tegen andere mensen aan te kijken. Na een ritje van een uur komen we bij een grindpad dit pad moet ons brengen naar een prachige vallei. Dit rit over het grindpad duurt 2,5 uur... Maar wat een uitzicht! De wandeling naar de top van de Zelena Glava is mooi. Weg van de mensen, van de rommel, van de herrie. Totale rust in een geweldige omgeving. Er zit zelfs een stukje klettersteig in. Op de top is het tijd voor lunch en genieten van het uitzicht. Terug bij de auto komt een lange weg terug en om 10 uur ’s avonds kom ik weer aan in Travnik. Een lange dag, maar zo de moeite waard!

Afgelopen week was er een clubje Nederlanders in ons gebied. Oud-militairen die hier jaarlijks een weekje aan het werk gaan. Dit jaar was het project het opknappen van een deel van een basisschool. Er wordt laminaat gelegd, geschilderd, toiletten geplaatst enzovoort. Een nobel initiatief. Mijn beeld van ontwikkelingssamenwerking heb ik gedurende mijn uitzending hier aardig bijgesteld. Dit soort hulp, hoe goed bedoeld ook, heeft mijn inziens eerder een remmende werking op structurele vooruitgang... Mensen in Bosnië zijn heel veel geholpen op allerlei manier door buitenlanders. Gevolg is dat veel mensen hier initiatiefloos zijn en afwachtend. Ze vragen hulp, ze klagen wat er allemaal mis is, maar een contructieve houding is vaak ver te zoeken. Begrijpelijk vanuit de historie, maar om vooruitgang te boeken moet de hulp gericht zijn op mentaliteitsverandering. Ontwikkelingshulp met niet zijn vis uitdelen, maar mensen een hengel geven en leren vissen. Dit geldt natuurlijk niet voor acute hulp van mensen in hongersnood en dergelijke maar zo snel mogelijk moet ontwikkelingshulp ontwikkelingssamenwerking worden om een land/volk te helpen. Tot zover een kritische noot...

18 september: Vandaag een dagje Mostar. Harry zeurt al weken dat hij hier naartoe wil, halve afspraken gaan niet door, maar nu is het zover. Bert, Harry en ik gaan naar Mostar. Een takke-eind rijden. Het werd nog langer omdat de route afgesloten was en behalve een klein bordje bij de wegafsluiting er niets gemeld stond. Dus werd het sightseeing over een grindpad. Uiteindelijk hebben we de juiste route gereden maar het duurde allemaal extra lang. Mostar zelf is een leuk stadje, wel toeristisch. Nog wat atractief in de omgeving bezocht en dan weer de weg terug. Weer een vinkje op de lijst met dingen die gedaan moesten worden.
Komende zaterdag komt Leanne naar Bosnië. Ik heb zelf geen verlof, maar zaterdagmiddag en zondag kunnen we samen hier door de omgeving cruisen en genieten van het land (en elkaar), een heerlijk vooruitzicht!